Sztuka teatralna zawierająca głębokie refleksje o powołaniu i misji ojca w rodzinie, w której Autor nawiązuje jednak do głębszego wymiaru Ojcostwa, do Boga.
Ostatni dramat napisany przez Karola Wojtyłę w czasie, gdy autor był już arcybiskupem metropolitą krakowskim. Wersja sceniczna utworu opracowana przez Andrzeja Marię Marczewskiego bazowała na niekompletnym wydaniu sztuki z 1979 roku
i zawiera także fragmenty wcześniejszych sztuk przyszłego papieża oraz wiersze i fragmenty wcześniej publikowanej wersji dramatu, zatytułowanej „Rozważania o ojcostwie”.
Autor sztuki: Karol Wojtyła
Tytuł oryginalny: „Promieniowanie ojcostwa” (autor pierwotnie opublikował obszerny fragment sztuki z osobnym tytułem „Rozważania o ojcostwie” pod pseudonimem Stanisław Andrzej Gruda w 1964 r., który różni się od całości dramatu wydanego w 1979 roku, z którego korzystał reżyser)
„Przed sklepem jubilera” (fragmenty)
„Brat naszego Boga” (fragmenty)
Produkcja: 1983
Premiera TV: 1 czerwiec 1987
Reżyseria:
Muzyka:
Obsada:
Adam
Młody Adam
Matka
Monika
Los
Adam Chmielowski
Jubiler
Hiob
Notatki:
Pomimo udzielenia zgody na rejestrację spektaklu na taśmie w 1983 r., cenzura komunistyczna nie zgodziła się na jego emisję w telewizji. Nastąpiło to dopiero kilka lat później, na tydzień przed przybyciem papieża do Polski w 1987 r., gdy władze komunistyczne PRL zdecydowały się na przeprowadzenie „reform” (zakończonych rok później tzw. Okrągłym Stołem) i usilnie poszukiwały możliwości negocjacji z ówczesną opozycją, wspieraną przez część środowiska kościelnego oraz samego papieża.
Także sam spektakl, aczkolwiek świetnie zagrany i zrealizowany, nie był jednak wolny od wad:
[…] W tym miejscu przejdę do kluczowego dla tego artykułu zagadnienia, zapytując, czy na pewno teksty te są znane – a raczej: czy na pewno wszystkie utwory literackie Karola Wojtyły są znane w ich właściwym kształcie. Otóż, nie. Sztandarowym przykładem jest dramat Promieniowanie ojcostwa, ostatni z dramatów autora, datowany zwykle na 1964 rok, gdyż wówczas ukazał się w „Znaku” jego fragment.
Obwarowany autorskim wskazaniem, by publikować teksty według tego, co ukazało się drukiem, a tylko w razie konieczności według autografu [...], do dziś dramat nie doczekał się wydania w swym właściwym kształcie. […]
Należy od razu zaznaczyć, że każdorazowo opis podstawy wydania dramatu, zawarty na końcu kolejnych edycji zbiorowych, brzmiał: „[…] maszynopis, z drobnymi poprawkami. Drugi maszynopis (w posiadaniu Stanisława Grygiela), bez poprawek, zawiera odmienną kolejność części: I Doświadczenie dziecka; II Adam; III Matka” – co znaczy, że był to opis niepełny, to jest: pomijał istnienie autografu, będącego świadectwem m.in. istnienia pierwszej, nieopublikowanej nigdy w całości, wersji utworu. Powodem niesięgania po rękopis dramatu oraz nieuwzględniania go w opisie oryginału zarówno w przypadku wydania zbiorowego z 1979 roku, jak i z 2004 roku była – jak ujawnia wydawca – ostatnia twórcza wola autora. Zgodnie ze wskazaniem Jana Pawła II (wzmiankowanym już) podstawą wydawniczą jego dzieł miał być „druk, a tylko w przypadku jego braku autograf”.
Przyjęcie kryterium autorskiego było konieczne ze względu na zróżnicowanie materiału. Niektóre teksty znane były jedynie z druku, inne z druku i autografów, jeszcze inne wyłącznie z autografu lub autografów. Redaktorzy zbioru z 2004 roku przyjęli za Janem Okoniem (autorem ustaleń z 1979 roku), że w wypadku istnienia więcej niż jednego przekazu powinno się porównać teksty i poprawić drobne usterki oraz zwykłe pomyłki w druku, natomiast pominąć warianty redakcyjne i stylistyczne typu brulionowego. Wydaje się, że w przypadku „Promieniowania ojcostwa” taki zabieg nie został wykonany. […]
Agnieszka Komorowska – „Wokół dramatu Karola Wojtyły Promieniowania ojcostwa. Zagadnienia edytorskie”; publikacja: Uniwersytet Mikołaja Kopernika, Toruń, 2014 ☞ CAŁY TEKST (PDF)
Wikipedia (polski)
02.171201
(POL) polski,
- BRAK DODATKOWYCH ILUSTRACJI -
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz